Kanariepietjes in Oostende

Het is zover, mijn eerste loopwedstrijd.
Het lot was dankzij K3 gevallen op de loopwedstrijd tijdens de Hazegras wijkfeesten van Oostende op Paaszaterdag.
Het voelt natuurlijk een beetje raar om mee te doen aan een evenement waar eveneens Nicole & Hugo meedoen, maar ja ... de grote geesten treffen elkaar, al zal ik daar niet bij horen spijtiggenoeg (humhum)
Om 13u heb ik mijn teerbeminde vrouwen (lees dochter en echtgenote) afgezet aan de ondergrondse parking van het kursaal en ben ik tevoet naar de start van de wedstrijd gegaan.
Volgens het telefoontje dat ik daags ervoor gepleegd had met de verantwoordelijke, moest ik mij daar ter plaatse inschrijven en zou ik om 14u mogen beginnen te lopen.
Weinig volk voor de inschrijving dacht ik, daarbovenop kreeg ik het volgnummer 20. Maar 20 lopers ?
Ga ik me omkleden, blijkt dat er maar 4 mannen zijn. "Zal ik net de 4de plaats behalen zekers," dacht ik. Het leek me toch bizar, vooral als ik zag dat de kleedruimte voor de mannen in de sporthal van de plaatselijke legerkazerne was en dat er ongeveer een 100-tal stoelen stonden te wachten op omkleders.
En inderdaad, er zat een kink in de kabel : de start is pas om 15u.
Het werd trouwens steeds leuker, ik bleek al heel snel de enige te zijn die maar onlangs begonnen was met het lopen. Allemaal semi-professionele mensen. Hellep ... mama ... wat doe ik hier ?
Nu ja, moed oprapen en we zien wat het wordt.
Na veeeeeeeel wachten, een start meemaken van jeugd lopers (blijkt dat ik met mijn 34 bij de senioren hoor), veel gesponserde lopers zien opwarmen, een onbekende en onverwachte auto van het parcours verwijderen door de plaatselijke arm der wet, mochten we van start gaan. Al snel bleek dat ik zelf bij de traagste der trage vrouwen aanbeland was.
"Niet overdoen Bruno, laat je niet overhaast starten," maar al snel merkte ik dat ik met een hartslag van 170 aan het lopen was.
Gelukkig kon ik snel enkele dames inhalen. 1 van de 4 rondes verder was mijn hartslag gestegen tot 175 slag/min. Niet goed ... maar ja ik bleef bezig.
Gelukkig zag ik regelmatig iemand net voor mij waar ik me kon op afstellen om niet te snel af te haken. Na 3 ronden was dit spijtiggenoeg gedaan, want dan stopten de vrouwen en bleek dat de eerstkomende man wel 250m voor mij was. Het werd nog leuker toe ze de nadars begonnen op te ruimen voor ik er langs kwam. Gelukkig hebben ze die terug gezet toen ze beseften dat er nog iemand aankwam (ik, de laatste dus)
Dan heb ik er alles uitgelopen (hartslag tot 192) en het onverwachte gebeurde, tussen al de dagtoeristen die het parcours al aan het gebruiken waren, zag ik 100m voor de aankomst de voorlaatste lopen. Nog snel een klein sprintje, en ja ... ik werd de voorlaatste. Mijnen tikker sloeg 204 slag/min toen mijn naam afgeroepen werd terwijl ik de meet haalde. Nooit gedacht dat mijn hart zo snel kon kloppen. "Niet te veel doen," zei mijn vrouwtje, "je ziet er mij iets te wit uit"
Hoedanook, ik heb mezelf overtroffen: 11,2 km in 66 min Nooit gedacht dat ik het nog zou halen.
Nog maar 8,8 km erbij en de 20 zijn gelopen.